Een nieuw jaar ligt voor ons. Voor sommige mensen staat dit gelijk aan een schone lei. Wij mensen houden daarvan, van zo’n schone lei. Vandaar de goede voornemens die we met z’n allen bedenken voor het komende jaar. Dankbare onderwerpen voor dergelijke voornemens zijn vaak: stoppen met roken, gezonder eten of meer sporten. Ook ‘mijn’ sportschool stroomt na 1 januari altijd weer vol met nieuwelingen die met frisse moed hun goede voornemens waar komen maken. Dikke mensen, dunne mensen, oude en jonge mensen…
allemaal hebben ze hetzelfde doel voor ogen: van 2014 een fit en vitaal jaar maken! Buiten het feit dat ik door deze drukte moet ‘knokken’ voor mijn plekje op de fitnessapparaten, vind ik het mooi om te zien dat deze mensen ergens naartoe werken. Vastberadenheid, overtuiging, ijver, hoop en trots, je ziet het allemaal in hun ogen. En dat schept een onderlinge band. Mensen kijken elkaar begripvol aan en geven elkaar af en toe een bemoedigend klopje op de schouder: ‘Kom op, nog even doorzetten, 2014 wordt een fit en vitaal jaar!’
Het leukst is dat je deze mensen progressie ziet maken. Er worden langere series gemaakt, zwaardere gewichten getild en meer kilometers gerend. En dat zie je aan de buitenkant: dikke mensen worden slanker en dunne mensen krijgen meer vorm in hun lijf. Ook hun zelfvertrouwen groeit: waar ze in het begin een beetje onwennig en onzeker door de sportschool drentelden, flaneren ze drie maanden later met een strakke kont en een gespierde borst zelfverzekerd langs de apparaten.
Deze drie-maanden grens lijkt een soort van breekpunt te zijn. Mensen verwelkomen hun zelfverzekerde ‘nieuwe ik’ met gespierde open armen. Je zou denken dat dit de beste motivatie is om de goede voornemens in stand te houden, maar het werkt eerder omgekeerd. Hun nieuwe spiegelbeeld vertroebelt het zicht op hun doel en de blik in hun ogen. Ze maken de meest bekende fout door te denken dat ze er al zijn (we kunnen best een avondje sporten overslaan). En nog een avondje (we gaan volgende week wel weer). Die week daarop zijn ze inderdaad nog even fit als voorheen (zie je wel). Van het een komt het ander, het avondje sporten wordt steeds vaker overgeslagen en met steeds kleinere tussenpozen. Als ze weer eens in de sportschool komen merken ze dat ze toch minder fit zijn dan drie weken terug (nu moet ik weer van voor af aan beginnen). Dat is de druppel… de vastberadenheid, overtuiging, ijver, hoop en trots verdwijnen langzaam maar zeker uit beeld en ik heb de apparaten de komende negen maanden weer voor mijzelf.
En volgend jaar? Volgend jaar begint iedereen weer gewoon opnieuw met een schone lei. En ach, waarom ook niet… Een mens moet kunnen dromen, streven en hopen. Dus lieve mensen, ga ervoor, streef je doelen na en laat je door niemand tegenhouden. Ik wens jullie allemaal een topjaar!