Binnenkort is het eindelijk zover. Dan leer ik een heel bijzonder meisje kennen. Een meisje met donkerbruin haar, bruine ogen, een klein plat neusje, licht getrokken oogjes en een licht getinte huid. Tenminste, zo stel ik me jou voor. Ik weet nu zeven maanden van jouw komst, maar je bent al bijna twee maandjes langer onderweg. Ik kan niet wachten om je zien en dat kan nu elk moment gebeuren. Dan kom je eindelijk naar ons toe.
Elke dag word je groter en sterker en dat laat je ons graag weten. Je schopt en bokst heel wat af in de buik van jouw mama. Sommige moeders in spé worden gek van die bewegingen in hun buik, maar die van jou kan er geen genoeg van krijgen. Doe je wel een beetje voorzichtig met haar? Want jouw mama is mijn kleine zusje. Mijn kleinste zusje zelfs.
De afgelopen maanden heb ik haar platte buik via een subtiele welving in een kleine skippybal zien veranderen. Volgens de laatste weging sleept ze achttien extra kilo’s met zich mee. En die kilo’s eisen hun tol. De vermoeidheid slaat toe zonder dat ze zich inspant en haar elegante mannequin-loopje is vervangen voor een wat minder elegante waggel. Ook het gaan zitten vereist tegenwoordig de nodige voorbereidingen: eerst plaatst ze haar voeten uit elkaar, de linker iets voor de rechter (zoals boksers dat doen als ze een klap moeten incasseren). Dan zakt ze lichtjes door haar knieën, recht haar rug en legt daar vervolgens haar rechterhand op om tenslotte wijdbeens op de bank neer te ploffen. Dit ritueel herhaalt zich elk uur gemiddeld genomen zo’n zes keer, want ook het cliché dat zwangere vrouwen voortdurend de behoefte hebben om hun blaas te legen maakt ze meer dan waar.
Maar ondanks al deze ongemakken heeft ze een twinkeling in haar ogen en een roze gloed op haar wangen. Ik ben trots op haar. Het blijft bijzonder om te zien dat in de buik van mijn kleine zusje mijn kleine nichtje groeit. Kom je er snel uit lief meisje? Jouw mama heeft jou nu lang genoeg voor zichzelf gehad. Nu is het de beurt aan de rest van de wereld om je te leren kennen.